“Levenslang blijven leren is een voorrecht”

1924. Het is vroeg in de ochtend. Door de smalle, modderige straten van Rotterdam haasten in werkkleding gestoken mannen zich één kant op. Broodtrommel onder de arm, richting de grote fabrieken aan de rand van de stad. We halen een van de mannen in en vragen wat hij gaat doen. Hij vertraagt zijn pas. Wat hij gaat doen? Naar de timmerfabriek, om het werk te doen dat hij al jaren doet: kozijnen maken.

Op de vraag hoe hij dat vak heeft geleerd, antwoordt hij: “Toen ik van de lagere school kwam, ben ik direct in de fabriek begonnen. Ik deed allerlei klusjes: vloer aanvegen, prullenbakken legen. Na een paar jaar mocht ik hout gaan bewerken, fijn werk. Nu maak ik kozijnen, dat is echt heel mooi werk!” Maar, hoe heeft het vak dan geléérd? De man lacht zijn slechte gebit bloot. “Ik keek regelmatig met de vakmannen mee. Toen ik hout ging bewerken, kreeg ik een leermeester. Daar heb ik het vak van geleerd.”

In de schoolbanken heeft hij na de lagere school nooit meer gezeten. “Helaas. Ik zou graag willen leren, maar alleen rijke mensen kunnen hun kinderen laten doorleren. Mijn ouders waren arm en blij dat ik ook wat geld meebracht.” De man kijkt even dromerig voor zich uit. Maar dan lijkt hij zich te realiseren dat alle mannen zijn doorgelopen. Hij steekt zijn hand op en vervolgt haastig zijn weg. Om vooral niet te laat te komen op zijn werk.

2024. Het is vroeg in de ochtend. Op het parkeerterrein van een grote fabriek parkeert een witte bestelbus. Een man stapt uit en zwaait de achterportieren open. We lopen op hem af en vragen wat hij gaat doen. De man kijkt op en haalt zijn AirPods uit zijn oren. “Wat zei je?” “Wat ga je doen vandaag?” Hij vertelt dat hij timmerman is en een kozijn en deur moet plaatsen. Op de vraag hoe hij dat vak heeft geleerd, antwoordt hij: “Na het vmbo ben ik direct begonnen als timmerman. Ik was er wel klaar mee, hele dagen leren en in de schoolbanken. Maar van mijn baas moest ik wel een opleiding volgen. Daarom ging ik één dag naar school, de andere vier werkte ik.”

De man kijkt op en haalt zijn AirPods uit zijn oren. ‘Wat zei je?’

En welk diploma heeft hij nu op zak? “Allround timmerman!”, zegt de man trots. “En VCA. Ik volg ook regelmatig trainingen over nieuwe gereedschappen en bouwmaterialen. Mijn baas vindt het belangrijk dat we blijven leren. En ik heb er eigenlijk ook wel lol in. Ik ben nog maar 28, wie weet wat ik binnenkort nog eens ga leren. Je hoort tegenwoordig veel over energietransitie. Het lijkt me leuk om me daar nog eens in te verdiepen, misschien kan ik er dan op termijn een baan in vinden.” Dus dan moet hij weer die schoolbanken in? “Inderdaad. Maar ik zie nu hoe belangrijk het is om te blijven ontwikkelen!”

De man doet zijn AirPods weer in, pakt zijn gereedschap en verdwijnt fluitend de fabriek in. En wij? Wij realiseren ons: levenslang blijven leren is een voorrecht. Het biedt kansen, vergroot mogelijkheden. Voor onszelf én de samenleving.